Oratio Cassiodori. SHOW LINKS TO MANUSCRIPTS SHOW APPARATUS
| 1 | Tu ergo, Domine Iesu Christe, qui sic pro nobis flexus es, ut homo fieri dignareris, non in nobis patiaris perire quod decrevisti miseratus assumere. Meritum nostrum indulgentia tua est: dona quod offeram, custodi quod exigas, ut velis coronare quod praestas. Vince in nobis invidi potestatem, qui sic decipit, ut delectet: sic delectat, ut perimat. Hostis dulcis, amicus amarus est. |
| 2 | Nosti enim quam feraliter lubricus anguis illabitur, squamis reptantibus minutatim corpus omne sollicitat; et ne eius intelligatur adventus, fixum non habet impressa varicatione vestigium. Invidit (proh dolor!) tam magnis populis, cum duo essent; et adhuc temporales persequitur, quos impio ambitu fecit esse mortales. Se intercipit, quod alios decipit; et nullo fine corrigi meretur qui de omnium deceptione damnandus est. |
| 3 | Quapropter non possit iniquus, ne convalescat interitus; dominatum in nobis non exerceat, qui nunquam praestitit; sed virtus tua nunc possideat quae creavit. Doleat periisse quod fecit, dum nos non viderit perire, quos voluit. |
| 4 | Domine, quia in nobis non est quod remunereris, sed in te semper est quod largiaris: eripe me a me, et conserva me in te. Impugna quod feci, et vindica quod fecisti; tunc ero meus, cum fuero tuus. Via sine errore, veritas sine ambiguitate, vita sine fine. Dona noxia odisse, et profutura diligere. In te ponam prospera, mihi applicem semper adversa. |
| 5 | Quia nihil sum sine te sapiam: qualis vero tecum possim esse cognoscam. Intelligam quid sum, ut ad illud valeam pervenire quod non sum. Nam sicut praeter te existere non coepimus, ita et sine te profecisse non valemus. Omnia vergunt nihilominus in ruinam, quae a maiestatis tuae pietate fuerint segregata. |
| 6 | Te autem amare, salvari; formidare, gaudere; invenire, crevisse; amisisse, perire est. Tibi denique nobilius est servire quam mundi regna capessere: merito, quando ex servis filii, ex impiis iusti, de captivis reddimur absoluti. |
| 7 | Quapropter contra peccata nostra misericordiae tuae munimen insurgat, quae nominis sui testimonio miseris datur; ut trina remunerati conditione sentiamus nobis propitiam Trinitatem. Petimus, quia iubes; pulsamus, quia praecipis; et sine fine conferre mavis, qui semper commones, ut rogeris. O altitudo pietatis! o clementiae incomprehensa profunditas! |
| 8 | Cum nemo possit aliquid accipere, si resistis, vim te precibus nostris pati posse testaris; merito, quando a iudice petimus ut ad poenale iudicium non vocemur, et per legislatoris gratiam speramus eripi, ne possimus a promulgata constitutione damnari. Tibi, sancte Domine, Rex regum, confidenter dicimus: Dimitte peccata, et concede nobis non debita. |
| 9 | Omnis te creatura operis tui bonitate collaudat. Debemus tibi quod existimus: obligamur etiam, quod quotidiano munere continemur. Gaudemus et hinc quoque, gloriosissime Domine, quod tua beneficia non irrite postulamus. Tempera, bone artifex, organum corporis nostri, ut harmoniae mentis possit aptari; nec sic roboretur, ut superbiat; nec sic languescat, ut deficiat. Tu nosti quae vere moderata sunt. |
| 10 | Vasa tua sic reple prosperis, ut capacitas non praebeatur adversis. Dominetur ratio, serviat caro: quoniam a te solo potest effici, ne fragilitate corporis possit offendi. Verum haec pro nostro modulo, non pro rerum ipsarum magnitudine dicta sufficiant: quando et amplius quam expetebamur ediximus, et alma lumina veracium litterarum breviter talia cauteque docuerunt. |
| 11 | Illi enim potuerunt de his inoffense dicere, qui purificati divino munere, probabili se meruerunt conversatione tractare. |